Trekvogelpad, dag 4: van Landsmeer naar de Schellingwouderbrug (8 februari 2025)

Vannacht heb ik in een 'pod' in het Bunkhotel in Amsterdam-Noord geslapen. Het Bunkhotel is een voormalig kerkgebouw, waarin kamers en pods zijn gemaakt. De pod is een slaapunit, naast en boven/onder andere slaapunits. Een soort stapelbedden, maar dan met een wand en vloertje ertussen en gordijntje ervoor, zo'n twintig aan elkaar vast. Hoewel er toch zeker tien andere gasten in een pod sliepen, heb ik prima geslapen, zelfs zonder oortjes. Geen snurkers vannacht!

De metro en bus hebben me in Landsmeer afgeleverd, waar ik gisteren geëindigd ben. De oostenwind is nog steeds guur, maar gelukkig minder hard. Het is grijs en ik voel spetters. Mijn voeten doen zeer van de blaren. Het is niet dat ik nooit eerder een blaartje heb gehad, maar zo erg als nu heb ik het niet eerder meegemaakt. Ik wijt het aan het asfalt. 

De route voert over landweggetjes en fietspaden. De veerpont zet met voor € 0,25 over het Noordhollands Kanaal. Ik spreek op de pont een paar woorden met een jonge hardloper uit Amsterdam-Noord, die deze ochtend zijn standaard rondje van 10 km rent. 

Bij het gehucht Watergang verlaat ik het fietspad langs de drukke N-weg om het onverharde paadje door de polder te volgen. Eerst even mijn trailrunschoenen wisselen voor bergschoenen, want het is hier flink drassig. Fijn, sleep ik die 1,5 kilo aan bergschoenen niet voor niets mee. Het mooie pad eindigt in het idyllische dorp Broek in Waterland. In een restaurantje wissel ik mijn schoenen om, ondertussen prikkend in een appelgebakje dat nogal klein is uitgevallen. Geen fooi dus, al voel ik me daardoor een krent. 

Op een fietspad loop ik het dorp uit en haal een oudere man in: "Ik ga niet meer zo snel, want ik heb pas een dotterbehandeling gehad," vertelt hij, me met zijn waterige ogen aankijkend, "tot de bocht, dan draai ik om. Voorheen liep ik altijd een rondje van 10 km. Ik kon er niets aan doen, zei de dokter, het is de ouderdom." Hij blijkt 86 jaar te zijn. Ik teken ervoor. 

De route voert me verder over landweggetjes tussen drassige landerijen in. Zo nu en dan rijdt een auto me voorbij. Zomers schijnt het hier vergeven te zijn van de fietsers, had de oude man me gezegd. Nu zijn het alleen de vogels die me vergezellen, vooral ganzen, die telkens opschrikken en wegvliegen als ik langsloop. Blijf toch rustig zitten, ik doe niets!

De verkorte route via Holysloot zit er vandaag niet in, omdat het pontje 's winters niet vaart. Dus ploeter ik voort. Mijn voeten doen zeer, de blaren prikken. Als er een bus zou langskomen, zou ik instappen. Maar er komt geen bus. De Mokumlijn bestaat alleen uit belbussen en daar begin ik niet aan. Via Ransdorp en het mooie Durgerdam èn toch nog een onverhard paadje bereik ik uiteindelijk de Schellingwouderbrug. Daar stap ik na 28 km een gewone bus in. Het is mooi geweest!