Trekvogelpad, dag 3: van Oostknollendam naar Landsmeer (7 februari 2025)

Ik heb mijn lesje geleerd en deze nieuwe 2-daagse goed voorbereid. Tot op zekere hoogte dan. De trein brengt me naar Wormerveer. Vandaag rijdt er geen bus naar Oostknollendam, het dorp waar ik twee maanden geleden ben geëindigd, dus ga ik te voet: een aanlooproute van 4 kilometer langs de rivier de Zaan. Eerst langs mooi gerestaureerde pakhuizen, daarna een pluk industrie en vervolgens door de ruime velden. Ik zie de rood-witte markering al weer, maar loop toch nog even door, want ik wil toch echt op het juiste punt beginnen: het Pleintje in Oostknollendam. Daar aangekomen, draai ik me weer om. 

De route voert me door het Wormer- en Jisperveld, dat laag tussen de omringende meren ligt. Zo her en der staan kleine watermolentjes die helpen om overtollig water af te voeren. Langs het meer De Poel loop ik aan de rand van Wormer. Het is vrieskoud en ik heb een snijdende oostenwind tegen. Mijn benen hebben het desalniettemin heerlijk warm in mijn thermo lange onderbroek met daarover een wandelbroek. Mijn dikke waxjas met daaronder een thermoshirt met fleece, houden me ook van boven goed warm. Muts, handschoenen en sjaal maken mijn outfit compleet. Niet charmant, wel lekker. 

De eerste helft van de route bestaat grotendeels uit asfalt en schelpenpaadjes. Ik loop op mijn trailrunschoenen. In mijn rugzak zitten mijn bergschoenen, omdat ik ook enkele zompige stukken verwacht. Met deze kou heb ik geen zin in natte voeten. De lucht is grijs en de wind guur. Het verkeer is rustig. Zo nu en dan rijdt een auto langs. Of komt een fietser voorbij, dik ingepakt en met het hoofd tussen de schouders. De route is hier saai: rechte landweggetjes of fietspaden door de open ruimte. Een paar kilometer westwaarts zou de Schaanse Schans moeten liggen: was dat niet mooier geweest? 

Maar de aanhouder wint: ik kom in natuurgebied Het Twiske. En oud afgegraven veengebied met wat plukjes bos. Weer een labyrint van meertjes en slootjes, maar dit keer met onverharde paden er doorheen. Het loopt lekker verend. En het is er mooi. Al kan ik daarvan geen bewijs leveren, want mijn smartphone blijkt leeg te zijn, evenals de powerbank. 

Een kudde runderen staat op mijn pad en kijkt me nieuwsgierig aan. Ik neem het zekere voor het onzekere en maak een flinke omtrekkende beweging. Het pad slingert om de Stootersplas heen: dan weer links en dan weer rechts. De bomen houden de wind tegen. Ondanks het gure weer lopen hier veel wandelaars, vooral met honden. Gezellig. Ik denk aan Woedie, die ik bij de kennel heb ondergebracht. Ik kon op de route geen overnachtingsadres vinden waar hij welkom was. Snif...

Mijn voeten beginnen inmiddels pijn te doen. Het pad blijft maar doorslingeren. Op de kaart lijkt Landsmeer dichtbij, maar de praktijk blijkt anders. Ik tik inmiddels de 30 km aan. Het is al donker als ik Landsmeer binnenloop. Ik besluit dat het voor vandaag genoeg is geweest. Bij restaurant De Zuyd, tegenover de bushalte, geniet ik van een avondmaal en stap daarna op de bus richting Amsterdam-Noord, waar ik een pod in het internationele Bunkhotel heb geboekt.