Net als de vorige keer loop ik deze etappe op de terugweg van een bezoek aan mijn moeder. Dit keer loop ik in mijn eentje, zonder mijn hond. Woedie is tweeënhalve week geleden onverwacht overleden, op 7-jarige leeftijd. Een hartstilstand is hem 's nachts fataal geworden. We vonden hem 's ochtends vroeg dood in zijn mandje. Dus loop ik hier nu alleen, met een ietwat zwaar gemoed. 

Gisteren ben ik naar mijn moeder gegaan, waar ik een nachtje heb geslapen. Op de terugweg rij ik over de Utrechtse Heuvelrug, dus dacht ik: dit ga ik combineren met een stuk Trekvogelpad. Een relatief korte etappe naar Baarn en dan met de trein terug naar Hilversum Mediapark, samen met mijn hond Woedie. 

Een dagetappe vandaag, van station naar station. Ik ben vandaag op pad met mijn hond Woedie, voluit 'woefdier', maar dat bekt wat minder lekker. Toen we hem bijna vier jaar geleden krijgen, heette hij nog Gordon. Misschien dat zijn Poolse baasjes van destijds wat andere associaties bij de naam Gordon hadden dan wij. Maar dat weten we niet, want die Poolse baasje hebben nooit gezien of gesproken: het asiel was zijn tussenstation. 

Eergisteren had ik een paar 'vrienden op de fiets' gebeld, maar alle logeerplekken bleken bezet. Een overnachting in een hotel à € 150,- gaat me veel te ver. Dus ga ik maar één dag lopen. Opnieuw fijn met de trein en bus, wat voor mij als een uitje voelt. En het OV zit vandaag mee, zodat ik - met een incheck na 9.00 uur - zelfs al om 10.10 uur aan gene zijde van de Schellingwouderbrug sta. Zoef!

Vannacht heb ik in een 'pod' in het Bunkhotel in Amsterdam-Noord geslapen. Het Bunkhotel is een voormalig kerkgebouw, waarin kamers en pods zijn gemaakt. De pod is een slaapunit, naast en boven/onder andere slaapunits. Een soort stapelbedden, maar dan met een wand en vloertje ertussen en gordijntje ervoor, zo'n twintig aan elkaar vast. Hoewel er toch zeker tien andere gasten in een pod sliepen, heb ik prima geslapen, zelfs zonder oortjes. Geen snurkers vannacht!

Ik heb mijn lesje geleerd en deze nieuwe 2-daagse goed voorbereid. Tot op zekere hoogte dan. De trein brengt me naar Wormerveer. Vandaag rijdt er geen bus naar Oostknollendam, het dorp waar ik twee maanden geleden ben geëindigd, dus ga ik te voet: een aanlooproute van 4 kilometer langs de rivier de Zaan. Eerst langs mooi gerestaureerde pakhuizen, daarna een pluk industrie en vervolgens door de ruime velden. Ik zie de rood-witte markering al weer, maar loop toch nog even door, want ik wil toch echt op het juiste punt beginnen: het Pleintje in Oostknollendam. Daar aangekomen, draai ik me weer om. 

Iets over half negen ben ik alweer op pad. De zon komt net op en kleurt Alkmaar oranje. Het is rustig op straat; de stad moet nog tot leven komen. Er staat een stevige wind en de temperatuur zweeft rond het vriespunt. De bebouwing gaat geleidelijk aan over van mooi naar gewoontjes naar lelijk. Vuilverwerking, loodsen, afvalberg, schoorstenen, verkeer. Dit deel van het Trekvogelpad confronteert me genadeloos met de uitwassen van onze welvaart. 

Enerzijds heb ik zin in 'avontuur' en anderzijds ben ik dol op 'het vertrouwde'. Nu we de winter naderen en de dagen korter en kouder worden, wordt mijn drang naar 'het vertrouwde' groter. Twee maanden geleden leek het me nog mooi naar de Eifel te gaan, maar inmiddels denk ik: een paar dagen in Nederland is me al avontuur genoeg. Sterker nog: ik kies voor een streek waar ik afgelopen zomer ook al ben geweest, op de fiets met mijn man Jenno, Noord-Holland: ik ga een paar dagen over het Trekvogelpad lopen.