Trekvogelpad, dag 6: van Weesp naar Hilversum Mediapark (23 augustus 2025)

Een dagetappe vandaag, van station naar station. Ik ben vandaag op pad met mijn hond Woedie, voluit 'woefdier', maar dat bekt wat minder lekker. Toen we hem bijna vier jaar geleden krijgen, heette hij nog Gordon. Misschien dat zijn Poolse baasjes van destijds wat andere associaties bij de naam Gordon hadden dan wij. Maar dat weten we niet, want die Poolse baasje hebben nooit gezien of gesproken: het asiel was zijn tussenstation. 

Ondanks dat Woedie destijds al drie jaar oud was, was hij niet gesocialiseerd. Daar hebben man en ik alsnog een flinke kluif aan gehad. Woedie is nog steeds snel geprikkeld, door mensen, honden, koeien, treinen, vogels, .... Zolang ze stil staan/zitten is er niks aan de hand, maar zodra ze gaan lopen/rijden/vliegen, komt Woedie in opperste staat van paraatheid. De dagetappe van vandaag blijkt vooral vol met treinen te zitten: om de haverklap staan we stil om wéér een trein voorbij te zien gaan. 

De eerste 8 kilometers van de etappe gaan over asfalt, langs landerijen met opvallend veel koeien. Hier staan ze wél in de wei! Bij het Naardermeer slaat de route eindelijk een onverhard pad in: verboden voor honden. Aiaiai... wat nu? Ik zie geen markering voor een variantroute met hond en in mijn routeboekje uit 2003 komt het Naardermeer helemaal niet voor. "Waarom is dit verboden voor honden?" vraag ik me af. Ik denk dat vereniging Natuurmonumenten wil voorkomen dat de dieren worden verstoord en dat er hondenpoep wordt achtergelaten. Ik beloof de vereniging dat ik dit niet zal doen. Met Woedie kort aangelijnd negeer ik het verbodsboord. 

Ik loop richting Naardermeer. Zo'n honderd jaar geleden dreigde dit de vuilstortplaats van Amsterdam te worden, waar natuurliefhebbers Jac. P. Thijsse en Eli Heimans tegen in opstand kwamen. Dit vormde de aanleiding tot de oprichting van de Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten in 1905. Het Naardermeer is voorlopig 'gered'. Soms heb ik een doorkijkje op het meer en zie vogels dobberen, al moet je wel een verrekijker hebben om ze te kunnen herkennen. Woedie houdt zich koest. 

Mijn loopplezier lijdt onder het besef de regels te overtreden. In essentie ben ik een braaf meiske dat de regels op wil volgen. Het zal misschien door mijn gereformeerde achtergrond komen. Tot twee keer toe kom ik andere wandelaars tegen, die ik met schuldbesef vraag: "Kom ik straks nog runderen of schapen tegen? Ik ben namelijk in overtreding door hier met de hond te lopen." Nee, geen runderen of schapen, alleen in de verte. 

Als ik eindelijk bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten aankom en het verboden gebied achter me laat, spreekt alsnog een vrouw me aan: "Weet u dat u hier niet met een hond mag lopen?" "Jazeker weet ik dat," antwoord ik haar, "ik heb geprobeerd om tegemoet te komen aan de achterliggende bedoeling van de regels: de natuur en beesten niet verstoren." Ik probeer het uit te leggen, maar dat werkt averechts. Ze lijkt boos."Ik wil hier verder geen discussie over voeren," bijt ze me toe, "maar die regels zijn er niet voor niets!"

Na dit onaangenaam onderonsje volg ik de alternatieve route met hond, over het asfalt. Het doet pijn om het onverharde pad de natuur in te zien gaan, terwijl ik hier loop. De vrouw loopt nog een tijdje met me op, althans in mijn hoofd. De dialoog - of discussie - met haar krijgt steeds een andere inhoud. Mijn conclusie: ik moet in vervolg een kort antwoord geven, want elke toelichting fungeert in zo'n situatie als brandstof voor boosheid. 

Inmiddels is het mooi weer geworden en is men massaal er op de fiets op uitgetrokken. Wat een drukte! Met Woedie kort aangelijnd en half in de berm probeer ik stevig door te stappen. Gezien zijn lage staart heeft Woedie er (ook) weinig plezier in. Gelukkig gaan de laatste paar kilometers door het landschapspark van Bantam: heerlijk, eindelijk weer onverhard! Het landhuis van Bantam schijnt meer dan vijftig jaar geleden al te zijn afgebroken, maar het parkbos is gebleven. Het is hier heerlijk lopen tussen de beukenbomen. Een afsluiter die deze 'harde' wandeldag weer een beetje 'zachter' maakt.