Gisteren ben ik naar mijn moeder gegaan, waar ik een nachtje heb geslapen. Op de terugweg rij ik over de Utrechtse Heuvelrug, dus dacht ik: dit ga ik combineren met een stuk Trekvogelpad. Een relatief korte etappe naar Baarn en dan met de trein terug naar Hilversum Mediapark, samen met mijn hond Woedie.
Bij Hilversum Mediapark pik de 'alternatieve route met hond' op. Bij die alternatieve routes heb ik steeds het knagende gevoel van: "Wat mis ik nu weer voor moois?" Normaalgesproken heb ik helemaal geen last van het FOMO-gevoel, maar bij die lange afstandsroutes neem ik aan dat de hondenvariant van inferieure kwaliteit is. Het kost me daarom altijd weer moeite om me aan de regeltjes te houden en daadwerkelijk die alternatieve variant te gaan lopen.
De alternatieve route komt gelukkig al snel samen met de hoofdroute en voert de Westerheide en vervolgens de Zuiderheide over. Op de heide zijn her en der lichte glooiingen zichtbaar van grafheuvels. Halverwege de Zuiderheide zitten, middenop het zandpad, twee moderne schaapsherders voor hun Landrover. Ze turen naar hun schaapskudde die door enkele border collies wordt bewaakt. Als ik met Woedie langs kom lopen, zeg één van de mannen tegen me: "Dat is vast een rescuehond." Geen idee waar hij dat aan denkt te zien. Ik heb ook geen idee wat hij met een rescuehond bedoelt: "Je bedoelt dat ik een hond gered zou hebben?" Hij gromt wat terug; blijkbaar heeft hij geen goed woord over voor rescuehonden. Als ik zeg dat ik Woedie uit het asiel heb gehaald, ontdooit hij: "Heel goed. Al die mensen die een hond uit Griekenland halen, terwijl hier de asiels vol zitten..." Een onverwacht verbaal schouderklopje.
Ik loop verder. De route voert vervolgens door bos. Bij boerderij Oost-Indië moeten we wachten voor overstekende paarden. Woedie vindt dat machtig interessant en gaat er het liefst luid blaffend achteraan. Ik houd hem goed vast. Even verderop, op het landgoed van kasteel Groeneveld mag hij los. Ik denk althans dat hij los mag, want alle honden - en dat zijn er nogal wat - lopen hier los. Dolenthousiast springt Woedie de vijver in en sjeest achter andere honden aan. Heerlijk, niets zo fijn als een blije hond.
Nog een laatste pluk bos en dan kom ik (weer) bij de spoorlijn, waar ik het Trekvogelpad verlaat. Parallel langs het spoor loop ik naar het station van Baarn. Het was een lekkere wandeling.
Etappe: 16 kilometer, over onverharde paden door bos en over heide.
Reactie plaatsen
Reacties