Net als de vorige keer loop ik deze etappe op de terugweg van een bezoek aan mijn moeder. Dit keer loop ik in mijn eentje, zonder mijn hond. Woedie is tweeënhalve week geleden onverwacht overleden, op 7-jarige leeftijd. Een hartstilstand is hem 's nachts fataal geworden. We vonden hem 's ochtends vroeg dood in zijn mandje. Dus loop ik hier nu alleen, met een ietwat zwaar gemoed.
Nadat ik mijn auto op het P&R-terrein van station Baarn heb gezet, loop ik langs het spoor naar de plek waar ik het Trekvogelpad kan oppikken. De lucht is grijs en zo nu en dan vallen er druppels uit. Ik had me ingesteld op een tranentocht, waarin ik Woedie vreselijk zou missen, maar het valt mee. Het doet me goed hier buiten te lopen. Ik kom regelmatig baasjes met hond tegen en merk dat ik daar steeds weer blij van word. Wat zijn honden toch leuk, met hun nieuwsgierigheid en enthousiasme!
De route van vandaag bestaat uit bos, bos en bos. Naaldbos, beukenbos, eikenbos. Volgens het routeboekje zijn de bossen voornamelijk aangeplant in de periode 1935-1950 bij wijze van werkverschaffing door werklozen. Bij Lage Vuursche is het tijd voor een lunchpauze op een bankje: een halve liter koude havermoutpap, uit de koelkast van mijn moeder, met warme thee. Er zijn hier ook enkele restaurants, maar ik heb er een hekel aan in mijn eentje binnen te gaan: temidden van al die gezelligheid voel ik me dan wat eenzaam.
Verderop loop ik op een fietspad, met links een hoog hek. Het terrein erachter wordt door allerlei camera's bewaakt. Het ziet er nogal overdreven uit: nergens een mooi huis te zien noch een goed onderhouden landgoed, maar wel allerlei rommel en struikgewas. Is dat het bewaken waard? Pas een stuk verderop kom ik langs landgoed Pijnenburg, wél met een landhuis en rodondendrons, waarvan ik me wél kan voorstellen dat je dit wilt beschermen met een hek.
Na de oversteek van de N234 kom ik op Op Hees, een natuurgebied van Natuurmonumenten met afwisselend bos, weilanden en akkers. Dit gevarieerde gebied spreekt me meer aan. Jammer alleen dat de miezer overgaat in flinke regen. Met al die druppels op mijn bril heb ik moeite de (vervaagde) routetekens op de bomen te herkennen en moet ik extra goed opletten.
Bij de spoorlijn verlaat ik de route en loop langs het spoor naar station Soest-Zuid. Ik heb vandaag verrassend fijn gelopen, ondanks dat Woedie er niet bij was. Ik heb veel aan hem gedacht, op een fijne manier: weer een stapje verder in het rouwproces. En het landgoed met de camera's: dat blijkt Drakensteyn te zijn geweest, waar tegenwoordig prinses Beatrix woont.
Etappe: 19 kilometer (inclusief aan- en uitloop) over onverharde paden, vooral door bos.
Reactie plaatsen
Reacties