De dag voor kerst, het is schitterend weer: zonnig en koud. Mijn winterjas, wanten en hoofdband houden me warm en de bomen fungeren als windbreker. Lekker. De zon blijft laag en schittert over de Lange Duinen ten zuiden van Soest, een zandgebied met door de wind opgeworpen stuifduinen en her en der begroeide heuveltjes.
Via verharde paden gaat de route naar vliegbasis Soesterberg, dat na een kleine eeuw een militaire vliegbasis te zijn geweest, in 2008 buiten gebruik is gesteld. Ik loop langs een aantal munitiebunkers van gewapend beton, waar vroeger duizenden kilo's munitie lag opgeslagen. Iets verderop beklim ik een uitzichtspunt en spot ik in de verte Utrecht. De route voert pal langs het militair museum en daarna naar het 'gedenkteken luchtvarenden' waar de namen van gesneuvelde militairen te vinden zijn. De route kruist de lange landingsbaan, waarop je tegenwoordig gewoon kunt lopen en fietsen. Twee kinderen rennen heen en weer.
Ik loop over een rechte weg door Soesterberg, het dorp dat nauw verbonden was met de vliegbasis. Na het kruisen van de snelweg A28 loopt de route over een fietspad om een detentiecentrum heen. En dan, eindelijk, sla ik af een onverhard pad in, dieper het bos in. Het bos is in vroeger tijden aangelegd voor de houtproductie; de paden zijn kaarsrecht.
Na een paar kilometer volgen slingerpaadjes. Leuk, ik ben dol op slingerpaadjes door het bos. Die hebben is mysterieus: altijd een verrassing waartoe ze leiden. Zo ook nu. Plots zie ik de piramide van Austerlitz voor me! De piramide is in 1805 gebouwd ter ere van de overwinningen van Napeleon op Russische en Oostenrijkse legers nabij het dorp Austerlitz in Tsjechië. Helaas kan ik de piramide niet beklimmen; het hek is hermetisch gesloten, omdat de piramide dringend onderhoud behoeft.
Na het dorp Austerlitz verandert de route van koers, naar het oosten, richting Maarn. Bos, bos en nog meer bos. Het is leuk hier, met kronkelende paadjes over boomstronken en mini-heuveltjes. Soms jog ik wat meters om mijn spieren losser te maken, want die zijn inmiddels behoorlijk stram geworden. Meer dan 20 kilometer wandelen zonder pauze te houden - daarvoor is het te kil - eist z'n tol.
Terwijl de eerste huizen van Maarn in zicht komen, loopt de route achterlangs nog een keer het bos in. Het is hier een walhalla voor de honden uit het dorp, vooral daar waar het bos overgaat in zand en heide. Ze snuffelen aan mijn jas, waarin nog wat hondensnoepjes zitten. Wat word ik toch altijd weer blij van die viervoeters! Een fijne afsluiting van een heerlijke wandeldag. Ik Maarn pak ik de trein terug naar huis.
Etappe: 27 kilometer inclusief aanlooproute (en iets verkeerd lopen), waarvan het eerste deel nogal verhard en het tweede deel onverhard.
Reactie plaatsen
Reacties