Nog nooit was ik op Corsica geweest. Wat een schitterend eiland! Ruig, uitdagend, indrukwekkend. Ook bijzonder is dat ik deze tocht met mijn broer heb gemaakt, met wie ik nooit langer dan 2 uur in afzondering heb verkeerd. We hebben vooraf ingeschat dat we het prima met elkaar 2,5 week zouden uithouden en dat bleek ook zo te zijn. Al was het natuurlijk best wel een beetje spannend of het echt zo zou uitpakken. 

Het is volbracht. Voorafgaande aan onze wandeltrekking vond ik het nog heel jammer dat we de GR20 niet helemaal tot Calenzana zouden afmaken. Ik heb zelfs nog gekeken of we dit alsnog zouden kunnen regelen, maar de benodigde hut bleek volgeboekt. Na de zware etappes van gisteren en eergisteren heb ik er helemaal vrede mee. Want waarom zouden die roodwitte tekens ons moeten dicteren? 

Dit wordt onze laatste wandeldag. Aan het begin van onze trektocht leek het lang: 14 dagen met mijn broer aan de wandel... Zouden we dit volhouden? Zouden we elkaar niet zat worden? Zouden 14 wandeldagen sowieso niet te veel zijn? Niets is minder waar gebleken. Ik zou moeiteloos met hem door naar huis kunnen lopen. We weten inmiddels wat we aan elkaar hebben en zijn nog lang niet uitgepraat. Logisch ook, want meestal lopen we zo'n 30 meter uit elkaar, hetgeen elk gesprek onmogelijk maakt. 

Voor ons ligt de zwaarste klauteretappe van de GR20, vlak langs de monte Cinco, met 2.706 meter de hoogste berg van Corsica. Door mijn eerdere valpartijen voel ik me onzeker. Stel je voor dat ik uitglijd over de sneeuw? Mijn plan was daarom deze etappe over te slaan en de bus te nemen. Dat was buiten de Britse vrouw gerekend, die we gisteravond bij de wastafels spraken. De ervaring spatte van haar af en ze zei wat we graag wilden horen: "No worry. You'll be fine."

Ik heb er weer zin in. Een goede nachtrust doet wonderen. Geen jeuk van eventuele bedwantsen en het gesnurk van zaalgenoten bleef beperkt. Nog even afscheid nemen van Erwin en Nico, die - met de alpiene klauteretappes in het vooruitzicht - besloten hebben om hun GR-avontuur te beëindigen. Erwin kreeg in toenemende mate last van zijn knieën en Nico constateerde dat hij meer van middelgebergte hield. 

Het is nog donker als Jacob zich uit z'n slaapzak wurmt. De vlonder waarop onze tent staat, schommelt heen en weer. Ik word wakker: grmpf... grrrr... kl... Voor het eerst deze nacht heb ik het lekker warm. Ik wil me omdraaien en weer lekker doorslapen. Waarom nu al opstaan? Maar Jacob wil op pad: "Eerst ontbijten en dan inpakken?" Ik mompel een 'ja' en wacht tot hij naar de hut is verdwenen. Vervolgens ga ik eerst m'n rugzak inpakken...

Er staat voor vandaag een klauterdag op het programma, met flinke rotspartijen. Voor vanmiddag is er regen voorspeld. Alleen al de gedachte om over natte, gladde rotsen te moeten klauteren, bezorgt me kippenvel. Dus gaan we al met zonsopkomst op pad, in de hoop voor de regenbui bij de volgende hut te zijn.

Deze reis hebben we via reisorganisatie SNP geboekt, die het lokale Corsica Aventure heeft ingeschakeld om alles verder te regelen, zoals het bagagevervoer. Vanwege dat bagagevervoer start onze Noordroute op maandag én volgt deels een alternatieve route: we laten vandaag de Monte d'Oro links leggen en trekken oostwaarts naar de hut Petra Piena. Op deze manier zullen we in één dag naar die hut lopen, terwijl de GR20-route hier twee etappes voor nodig heeft.  

Net als gisteren, loopt Jacob vandaag met zijn dagrugzakje en ik met mijn halflege gewone rugzak. De bagage wordt voor ons vervoerd. Lekker licht bewegen we ons voort. De lucht is strakblauw en de wandeling gemakkelijk. De eerste helft lopen we op min of meer gelijke hoogte over bergpaadjes. We kunnen ver kijken. 

Volgens de weervoorspelling zou het 's ochtends grijs zijn, met mogelijk een spat regen. Daarna zou het opklaren. Met deze hoopvolle verwachting hebben we een alternatieve route bedacht: onderweg afwijken van de GR20 om de Punta Cappella mee te pakken, een top van 2.000 meter.

Het was al voorspeld: wind en regen. Gisteravond hadden we nog last van 'wishful thinking': het zal vast meevallen. Maar helaas... Het risico is te groot dat de wind ons van de graat waait of dat we over de gladde rotsen uitglijden. Nu de GR20 blijven volgen, zou onverantwoord zijn. We luisteren naar ons verstand. 

Ik sta wat chagrijnig op, heb slecht geslapen. Jacob doet een poging om zijn bagage in z'n dagrugzak te stoppen, zodat hij de komende dagen niet met zijn grote rugzak hoeft te zeulen. Die grote rugzak kan met het bagagevervoer mee en wordt twee berghutten verderop afgeleverd; onze komende hut is niet bereikbaar over de weg. Zijn lunch past er niet meer bij; die mag ik voor hem dragen. Zijn volumineuze slaapzak stopt hij in een lelijke plastic tas en bindt hij met een met een spin achterop.