Ik sta wat chagrijnig op, heb slecht geslapen. Jacob doet een poging om zijn bagage in z'n dagrugzak te stoppen, zodat hij de komende dagen niet met zijn grote rugzak hoeft te zeulen. Die grote rugzak kan met het bagagevervoer mee en wordt twee berghutten verderop afgeleverd; onze komende hut is niet bereikbaar over de weg. Zijn lunch past er niet meer bij; die mag ik voor hem dragen. Zijn volumineuze slaapzak stopt hij in een lelijke plastic tas en bindt hij met een met een spin achterop.
De wandeling begint met kleine paadjes door het groen, met soms wat rotsformaties of een beekje. We lopen omlaag door de glooiende heuvels richting de bergen. Daar aangekomen schiet het wandelpad omhoog, zo'n 400 meter naar de Col de l'Agnone op 1.679 meter. Van daaruit gaat het pad over in een pittige graatwandeling, langs en dwars door de rotsformaties. De uitzichten zijn schitterend, met scherpe bergen en diepe dalen. Witte wolken drijven langs in een blauwe lucht.
Op de top hebben we eindelijk weer bereik. De afgelopen twee dagen hadden we geen contact kunnen leggen met het thuisfront. Ik lees een bezorgd appje van mijn nichtje die zich afvraagt of het wel goed met haar vader gaat. Ik kijk opzij naar mijn broer: volgens mij is hij hier helemaal in zijn element.
We lopen over schuine rotsplaten en klauteren tussen de rotsen door. Op sommige stukken gieren de zenuwen door mijn keel: heb ik hier voldoende grip, ga ik hier niet wegglijden? Mijn gedachten zitten me vaak in de weg. Gelukkig komen we regelmatig andere lopers tegen van wie ik de kunst kan afkijken. Anderen komen aanzienlijk makkelijker vooruit dan ik. Blijkbaar ben ik erg voorzichtig. Is het dat anderen meer ervaring hebben? Of maakt mijn leeftijd dat ik minder lef heb?
Op het moment dat ik al dat geklauter zat begin te worden, zie ik in de verte de hooggelegen hut van Uscioli liggen, al duurt het nog minstens een uur voor we daar aankomen. Het is er druk. We krijgen een tweepersoonstentje toegewezen. Oef... Zelfs met mijn man slaap ik in een apart tentje en nu moet ik met m'n broer wél in een krap tentje liggen. We kiezen voor de omgekeerde ligging: voeten bij hoofd en hoofd bij voeten, met wat bagage tussen ons in. Het tentje staat op een houten plateautje dat zelfs beweegt als de buren zich in hun tentje omdraaien. Dan heb ik het nog niet eens over de campinggenoot die meermaals in de nacht moest overgeven. Wat een nacht!
Etappe: ongeveer 6 uur gaans, over 14 kilometer, met 450 meter dalen en 650 meter stijgen.
Reactie plaatsen
Reacties