Volgens de weervoorspelling zou het 's ochtends grijs zijn, met mogelijk een spat regen. Daarna zou het opklaren. Met deze hoopvolle verwachting hebben we een alternatieve route bedacht: onderweg afwijken van de GR20 om de Punta Cappella mee te pakken, een top van 2.000 meter.
Eerst lopen we omhoog, over een pad bezaaid met stenen. We lopen een heuze brug over. Veel sneller dan gedacht zijn we bij de afslag, om van de route af te gaan. Zo snel, dat we niet eens door hebben dat we moeten afslaan. Dus lopen we vrolijk door: eerst door het bos en later over de berghelling. Het gaat lekker en het weer is goed.
Bij Gialgone hebben we door dat we te ver zijn gelopen en verlaten we alsnog de route richting de Punta. Vol goede moed proberen we de groene route te volgen. Soms lukt dat en soms niet. Het terrein is groen, nat en bezaaid met stenen. Het begint zachtjes te regenen, niets ergs: hoppa, regenponcho weer aan. De miezer gaat geleidelijk over in regen. Die regen gaat vervolgens over in harde regen. Ondertussen trekt de wind aan. Het wordt koud. De regen gaat over in hagel en natte sneeuw.
Dit is niet leuk meer. De wereld is grijs en koud. Waar is het pad? Om ons heen zijn de bergen gehuld in grijze wolken; al het uitzicht is weg. Ik krijg het koud, mijn vingers raken gevoelloos. Waarom heb ik mijn handschoenen thuisgelaten? Voor me zie ik Jacob ploeteren. Alleen al het zicht op zijn blote benen maakt dat ik het extra koud krijg. Dit is onverantwoord.
Jacob stopt. We kijken elkaar aan. "Zullen we omkeren?" vraag ik. En zowaar: "Ja, laten we dat maar doen." Het pad zijn we inmiddels al kwijt. We zompen door het terrein, waar de geitenpaadjes veranderd zijn in kleine beekjes. Mijn schoenen zijn doorweekt en mijn voeten ijskoud. Zeiknat komen we weer bij de verlaten hut van Gialgone aan. Terwijl we daar onze schoenen ontwateren, houdt de regen op en breekt de zon door.
Tja, we zijn met de neus op de feiten gedrukt: het weer in de bergen is onvoorspelbaar. Je moet op alle weertypes zijn voorbereid. Dat waren wij niet. Stel dat één van ons onderweg in die hagel een been zou hebben gebroken... Zonder bivakzak of reddingsdeken zouden we onderkoeld kunnen raken. Van de GR20 af, ontbreken de eventuele helpende handen van medewandelaars. Dwazen die wij zijn.
Nadat we wat zijn opgewarmd in het zonnetje vervolgen onze route, veilig langs de rood-witte tekens. Soms in de regen, soms in de zon. Regenponcho aan, regenponcho uit. Via een bergpad door een bos komen we uiteindelijk aan bij de hut van Capanelle waar Annabelle ons tegemoet zwaait. Heerlijk: we slapen binnen!
Etappe: een kleine 20 kilometer in 6.5 uur gaans, inclusief onze afslagpoging, met ongeveer 800 meter stijgen en 500 meter dalen.
Reactie plaatsen
Reacties