GR20 op Corsica, dag 3: van Col de Bavella via de alpiene variant naar Asinao (9 september 2024)

Het is fris, de zon schijnt en het waait hard, zo'n windkracht 5. Dit keer geen zweetweer. We kiezen voor de alpiene variant van de GR20, over de aiguilles van Bavella in plaats van onderlangs door het bos. We voelen ons gesteund door Maria, aan het begin van de route: zij laat ons vast niet van de berg waaien. 

De route voert gelijk steil omhoog, over de stenen en rotsen. Pittig. We stappen van steen naar steen. Naarmate we hoger komen, moeten we vaker klauteren. Tjonge, wat een uitzicht! Beneden ons wordt Bavella steeds kleiner en we kijken uit over bergketens. Hier moet je geen last van hoogtevrees hebben. 

We lopen en klauteren langs de aiguilles. Wat zijn ze mooi! Gebronste rots, waar de wolken in sneltreinvaart overheen waaien. We lopen behoedzaam, vanwege het terrein en ook vanwege de wind, om te voorkomen dat die ons omver waait. Dat vind ik vooral spannend bij de ketting: een stuk afdalen over gladde, steile rots. Terwijl ik grip probeer te houden op de rots, trekt de rugzak me naar beneden en waait de wind me opzij. Ik ben blij als ik veilig beneden sta. Jacob doet het een stuk soepeler. 

Na de Bocca Pargulu van 1.662 meter dalen we af naar het bos. De wandelstokken helpen me om gecontroleerd te blijven lopen. Door al dat stokkengeprik slaat de erosie helaas extra toe en veel boomwortels worden niet meer door aarde beschermd. We lopen vervolgens langs een beek, die we via steentjespring oversteken om weer pittig te stijgen, richting de hut van Asinao. Daar is het een behoorlijk zootje: een keet in plaats van een hut, geen huttenwaard en veel tentjes die hun beste tijd hebben gehad.

Gelukkig blijkt dat we de bergerie van Aline hebben geboekt, die iets lager ligt. Jacob en ik nemen onze intrek in elk een eigen tent. De douche bestaat uit een tuinslang met koud water en m'n behoefte moet ik op het kot doen. Omdat het 's avonds koud is, mogen we bij Aline binnen eten: met acht mensen rond haar tafel, verlicht door kaarsen. We kunnen niet zien wat er op ons bord ligt, maar het smaakt goed. Een eigen pastiche erbij. De kachel ronkt. Heerlijke afsluiter van de dag.