Marskramerpad, dag 2: van Deurningen naar Borne (29 juli 2024)

Gisteravond had ik tijdens mijn avondeten op de camping, genoten van het accordeonspel van een campinggenoot. Al ben ik geen accordeonfan, zijn spel was prachtig. Bij vertrek van de camping knik ik hem alsnog toe: "Bedankt voor uw muziek gisteravond!" Hij kijkt me ietwat beduusd aan, zwijgend, met een vaag glimlachje. Zijn vrouw reageert: "Het moet toch even kunnen?" Huh, beweer ik iets anders dan? 

Na een goede nachtrust ga ik weer fit op pad. De route voert Woedie en mij het Deurningerveld in, langs de Deurninger beek. Een mooi onverhard pad door de natuur. Het zoemt en gonst om ons heen. Jammer dat Woedie hier aan de lijn moet blijven. Hij ruikt vanalles en wil zijn neus achterna. 

Verderop kruis ik de Bornschebeek: een mooie pauzeplek. Ik zijg in het gras neer en doe mijn schoenen uit. Woedie mag hier lekker rondstruinen. Een man van middelbare leeftijd zoekt een praatje: "Lekker aan de wandel?" Dat beaam ik, al begin ik direct daarna te mopperen over mijn te zware rugzak. Hij weet dat er niets aan de hand is: "Dat komt wel goed. Gewoon doorlopen, dan voel je 'm straks niet meer. Ik heb dat ook gehad, in Noorwegen, ... en toen had ik... daarna kreeg ik... en ik liep gewoon door, ook al had ik..." Tijd om mijn rugzak weer in te pakken en verder te lopen. 

Verderop wordt het landelijker, met Twentse hoeves. Vlak voor het dorp Zenderen maken we een rondje door een Kloostergaarde. Vervolgens voert de route ons naar de grote katholieke kerk van Zenderen en meerdere (voormalige) kloosters. Indrukwekkend. Op een bankje laat ik 'Maria Onbevlekt Ontvangen' op me inwerken in de hoop dat zij mijn hoofdpijn doet verdwijnen. 

Even verderop loop ik landgoed Twickel in, een eeuwenoud landgoed met een kasteel en vele boerderijen. Ik loop de velden door en vervolgens een natuurgebied in. Het pad wordt steeds natter en mijn trailrunschoenen raken doorweekt. Had ik toch maar bergschoenen aangetrokken! Maar als even verder het water enkelhoog staat, realiseer ik me dat bergschoenen hiervoor ook kansloos waren. Met mijn toch al doornatte schoenen waad ik er dwars door het water. Woedie heeft het hier reuze naar zijn zin. 

De route is schitterend, maar mijn hoofdpijn wordt steeds sterker. In een poging zo weinig mogelijk gewicht op mijn schouders en nek te laten drukken, snoer ik de heupband van mijn rugzak zó vast dat mijn heupen gevoelloos raken. Hmm... dit is ook geen oplossing. Ik zie onder ogen dat deze rugzak en mijn lijf geen goede match meer zijn. Ik bel mijn dochter, die toevallig met haar auto in de buurt is, om me op te pikken. De rest van het Marskramerpad zal ik op een andere moment vervolgen, met een andere rugzak. En misschien ook met andere schoenen.