Vandaag ga ik in de herkansing, met een andere rugzak: mijn Low Alpine van 50 liter. Overigens ook al 25 jaar oud en bijna 3 kilo. Dat moet toch echt lichter kunnen, zou je denken. Maar ik vind het zó zonde om alleen vanwege het gewicht een nieuwe rugzak aan te schaffen. Dat voelt als een decadente verspilling. En ik wil niet decadent zijn. Dus loop ik met die zware rugzak, met inhoud 14 kilo.
Man Jenno zet mij en hond Woedie af op de plek waar ik vier dagen geleden gestopt ben, bij Borne. Jenno gaat vervolgens terug naar Lettele, waar ons caravannetje bij Ed op de camping staat. Het plan is om in drie dagen daar naartoe te lopen. Op mijn nieuwe Meindl bergschoenen, die ik wil inlopen in verband met de trekking op Corsica later dit jaar.
Het eerste deel voert vooral over landweggetjes en karresporen, nog steeds van landgoed Twickel. Een tikkie saai. Bij het Twentekanaal nemen we een lange pauze. Om wat voor reden dan ook vind ik kanalen altijd indrukwekkend: zo'n kaarsrecht, breed water, door mensen gegraven. Er is weinig 'natuurlijks' aan en toch vind ik het 'mooi'. Het is vooral de voorspelbaarheid en meetbaarheid die ik zo prettig vind. Net als kaarsrechte polderwegen.
Pas na de A1 wordt de route grilliger. Hier volgt het pad een groot stuk van de Regge, dwars door weilanden en natuur heen, met veel struinstukken. Een kudde jonge koeien kijkt nieuwsgierig hoe Woedie en ik door het modderige grasland ploegen. Dat vraagt concentratie, omdat de bodem erg onregelmatig is.
Terwijl mijn aandacht naar de pollen en kuilen gaat, komen de koeien dichterbij. Naarmate de koeien dichterbij komen, wordt Woedie onrustiger. Ik probeer zoveel mogelijk afstand te houden en loop dicht langs de Regge. Woedie trekt wild blaffend aan de riem, in een poging de koeien weg te jagen. Een metertje links van me stroomt de Regge. Ik moet alle zeilen bijzetten om mijn evenwicht te bewaren, met zware rugzak én een trekkende hond, op onregelmatig terrein... Al blaffend en tierend houdt Woedie de koeien op circa twee meter afstand. Inmiddels zit het hart in mijn keel, bang als ik ben onderuit te gaan en door de koeien verpletterd te worden. Of mijn been te breken. Of in de Regge te belanden. Een martelgang van 100 meter en dan is daar eindelijk het bevrijdende hek.
De rest van de route is best mooi, maar mijn voeten doen inmiddels pijn. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om mijn nieuwe bergschoenen in te lopen? Nou ja, ook niet vreemd dat ik mijn voeten voelen, want ik heb er al zo'n 20 kilometer op zitten. Ondanks de leuke paadjes kan ik van de laatste acht kilometers niet echt genieten. Ik ben blij als ik eindelijk op camping De Grimberghoeve aankom en de voetjes omhoog kunnen.
Reactie plaatsen
Reacties