Marskramerpad, dag 4: van Deurningen naar Holten (3 augustus 2024)

Op zich is er niet veel mis met deze camping, behalve dat er voor Woedie te veel mensen zijn. Terwijl ik gisteren probeerde te douchen en later ook nog tandenpoetsen, stond hij luid blaffend aan de paal. Niet erg relaxed, zeker niet na zo'n uitputtingsslag van 28 kilometer met zware rugzak. 

Vannacht heb ik lekker geslapen en lijkt m'n lichaam redelijk hersteld. Een meisje van zo'n 10 jaar wil Woedie graag aaien, wat ik - heel dom - ook nog toesta. Na 5 seconden heeft Woedie er genoeg en blaft haar plots toe. Daar schrikt ze enorm van en springt een meter achteruit. Wat met haar voet niet slim is, want die blijkt herstellende van een breuk. Ai ai ai. Ze kijkt beduusd. Hoewel deze actie geen nieuwe schade lijkt te hebben aangericht, krijg ik accuut visioenen van woeste ouders. En baal ik enorm van mezelf, dat ik tegen beter in blijf hopen dat Woedie zich tot een tam beestje heeft ontwikkeld.

We gaan weer op pad. De route voert eerst weer een stukje langs de Regge (trekpontje!), daarna door nat heidegebied en vervolgens door de bossen van de Holterberg. Bij de Canadese begraafplaats leg ik Woedie aan de paal en ga het bezoekerscentrum binnen. Altijd indrukwekkend om te beseffen dat jongemannen uit een heel ander land hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. Woedie houdt zich buiten koest, alsof hij weet dat hij hier niet mag blaffen. 

Na de serene rust van de begraafplaats komen we plots in de toeristische drukte van de Holterberg. Wat een mensen! Met als voordeel dat ik een ijsje kan scoren. Dit geeft weer nieuwe energie. Fijn, want de rugzak lijkt nog steeds een zak lood en mijn schoenen voelen groot en lomp. Zullen deze schoenen straks in Corsica wél lekker lopen? 

Na 21 kilometer kom ik aan bij camping Ter Stal, klein en knus. Ik zet mijn tentje op naast een tentje van een fietsend stel uit Nieuw-Zeeland, dat in vier maanden Europa aan het ontdekken is en familiebezoekjes aflegt. Woedie voelt zich op deze camping thuis en ligt gedwee op me te wachten tot ik klaar ben met douchen. 's Avonds gaat het regenen, maar in het Praothuus kunnen we droog zitten, op een zachte stoel. Heerlijk! Jammer dat er niemand is om mee te praoten.