Marskramerpad, dag 5: van Holten naar Lettele (4 augustus 2024)

"Happy birthday!... Oh, very nice! ... Yes, good for you!..." Het is 7.00 uur als mijn Nieuw-Zeelandse buurman zijn kleinzoon belt. Het lijkt alsof hij met z'n stemvolume de afstand tot Nieuw-Zeeland rechtstreeks probeert te overbruggen. Zijn vrouw murmelt er onverstaanbaar wat bij. Ik sta vroeg op. 

Rond 8.30 uur ben ik weer op pad. Mijn voeten doen zeer. De eerste 8 kilometer gaan over asfalt, ook dat nog. Bij Okkenbroek is het rustpunt annex buurthuis dicht, maar rust ik op het terras even uit. Een vrouw komt aanlopen: "Sorry, ik ben wat laat! Komt door de duif. Ik heb mijn man al geroepen."

Er blijkt een dode duif naast de deur te liggen, die vermoedelijk te hard tegen het raam is gevlogen. Ondanks dat de duif er gaaf uitziet, rilt de vrouw ervan: "Wat vies, oh wat vies!" Ze is zichtbaar van slag: "Wat wil je ook al weer?" Even later verschijnt haar man, met veger en blik, om de duif af te voeren naar de kliko. Pas daarna is de vrouw in staat een gesprekje met me te voeren: "Mooi lopen is het hier, hè?" Ik voel mijn voeten en haak af.  

Halverwege de route gaat het asfalt over in een zandweg. Op de zachtere ondergrond doen mijn voeten minder pijn, heel fijn. Ook kan Woedie eindelijk los om te rennen. Het pad voert het bos van 't Oostermaet in, enkele kilometers voor Lettele. Vanaf hier zou ik Jenno tegen kunnen komen, die me vandaag tegemoet komt lopen. Woedie ontdekt 'm eerder dan ik: in de bocht van een pad staat hij stokstijf stil. Ik kan niet zien wat hij ziet en ben bang dat hij een paard in het vizier heeft. "Woedie!!!" Maar hij luistert niet en sprint weg. "Is goed, ik ben het!" hoor ik in de verte. 

Gedrieën lopen we naar Lettele, waar we aanschuiven op het terras van restaurant Bras Koer. Vanwege het jaarlijks terugkerende kermisfeest is het er beredruk. Het plaatselijke mannenkoor is net uitgezongen en gaat ook aan tafel. Op het overvolle terras beweegt het personeel soepel tussen de tafels en stoelen door. Zowaar krijgen we vlot een lekkere lunch. Daarna lopen we de laatste 3 kilometer naar camping Het Reterink. Heerlijk, eindelijk de schoenen uit. En ook de kleren trouwens.